czwartek, 26 sierpnia 2010

A jednak szkoda lata.

Tegoroczny sierpień nad wyraz jest pracowity, kryzysowy, nietypowy. Charakteryzuje się brakiem czasu na wszystko, czyli na skoszenie, na Gitarą i Piórem w Karpaczu eh, na XXI Turniej Rycerski na Chojniku, na Festiwal Teatrów Ulicznych, na Lubomierz, na Piknik Pod Dziurawą Skałą, na petanque w Lawendowym, na Nocniki i różne inne pikniki, święta, koncerty, w które nasza okolica wreszcie zaczyna obfitować. Jest szansa, że ich ilość dorówna liczbie turystycznych atrakcji, a potem liczbie ścieżek trekkingowych oraz miejsc widokowych.

Gdyby nie kryzys gospodarczy, wypływający teraz w turystycznej branży, mógłbym prawie to wszystko zobaczyć, a może nawet i część opisać. Pomyślałbym, że takie imprezy organizowane poza sezonem, przy trafieniu w pogodę, mogłyby przynieść bardzo pozytywny zwrot w kondycji większości pensjonatów. Latem oprócz gór i błękitnego nieba chyba więcej nie potrzeba, bo GiP w Karpaczu wiele miastu nie przyniosło, a dźwięki mocno się podobno mieszały z dobiegającymi znad pobliskich tatrzańskich golonek i z dyskotek rodem z Ibizy, chociaż było "paru" przypadkowych słuchaczy.

Ale nie jestem jednak tu na wczasach, wręcz przeciwnie, chociaż góralskich lasów przez jakiś czas nam nie zabraknie.

Coraz więcej pojawia się dookoła miejsc cierpiących na niedobór turystów też w sezonie, w tym także i nowych, które rozcieńczają za słabo rozkręcający się popyt na pobyt, z powodów finansowych i zawodowych.
Prawdopodobnie głównym beneficjentem sytuacji są banki, które bez względu na porę roku, pogodę, powodzie czy możliwość przyjazdów, swój haracz i opłatę za marzenia muszą otrzymywać regularnie, jak nie w ratach to przez komornicze windykacje i próby przejęcia nieruchomości.

Aby temu sprostać, kredytobiorca próbuje sprzedać noclegi po jakiejkolwiek cenie, bo tylko tym najszybciej zwróci uwagę na siebie w potoku aktualnych ofert wakacyjnych. Dalej inwestować np. w spa już nie może, bo limity kredytowe zostały wyczerpane. Perspektywa robi się krótka, na okres jednego miesiąca lub jednej raty o wartości prawie nowego samochodu albo paru faktur.

W ten sposób w agroturystyce i w małych pensjonatach ceny mamy czasem wyższe niż w większych, albo w hotelach ***. Z drugiej strony może to i logiczne, bo jednak nie ma tłoku, jest klimat, kameralność, osobiste relacje z gośćmi. Nie ma pokojówek, recepcji, hotel- systemów, korytarzy hotelowych, ręczników, mydełek i bilardów. Są rozmowy, ogrody, cisza, indywidualna gościna i pomoc w każdej sytuacji. Reszta np. pogoda, góry, standard lub rozmiar pokoi jest podobna.

Jednym ze skutków powyższego zjawiska stało się w konsekwencji traktowanie agroturystyki jak hoteli, czyli mnóstwo 1, 2, 3- dniowych pobytów, co przy braku personelu, czy przy skromniejszym zapasie pościeli, wydłuża znacznie dzień i noc pracy. Może nie poleci się już na Gitarą i Piórem do Karpacza czy do Szklarskiej, ale za to pozna się więcej fajnych ludzi, przybędzie szybciej stałych gości. Zwiększy się dowartościowanie przez wybierających jednak agroturystykę.
Zaczynam powoli gubić w pamięci nazwiska, a doby hotelowej oraz minimum pobytu i tak nie wprowadzę.

W tym wszystkim udaje się zawsze pomknąć na najbliższe góry, po chyba nieskończonej ilości ścieżek leśnych i sarnich. Mógłbym codziennie wytyczyć nową trasę np. ta południowym zboczem Przesieckiej nad niżej Górny Podgórzyn. Zwrot na północ i docieram do Skalnej Bramy, skąd już wąską asfaltówką do Sadu. Widoki ukazują się co chwilę na wschodnie Karkonosze, Kotlinę z Kaczawskimi, albo na jedno i drugie równocześnie.


Najprostsza trasa nr 1.: Karłowiczówka, pod Niedźwiedzimi Skałkami, Kopa, leśniczówka, hotel Chojnik, Pan Twardowski, zielony szlak na Kopie, wyszła tylko 3,6 km, co pokazał świeżo nabyty krokomierz. A ile po drodze można zobaczyć i przy czym przystanąć. Na ten kamień zapewne była naniesiona data ponad 110 lat temu.

Zawsze też widać co nowego wyrosło, zakwitło i w ogrodzie, i za płotem. Im bliżej jesieni, tym ciekawsze, nienazwane kwiaty się ukazują.





Ten rok dobry jest dla kani, które doczekały się wreszcie dżdżu. Co parę dni chodzimy po nie jak do lodówki i prosto, szybko smażymy na maśle lekko posolone i opieprzone. Na prawdziwki rosnące w ogrodzie, dzięki niekoszonej trawie, już prawie nie zwracamy uwagi.

Szukam przepisu na muchomory, bezskutecznie. Raz można by spróbować, ostatni.

Warto by zająć się też ziołami, bo to prawdziwe karkonoskie zajęcie i bogactwo. Laboranci przyrządzali ponad 200 specyfików z ziół, korzeni, drewna, jagód, owoców i nasion. Zużyli do cna arcydzięgiel litwor, mandragorę. Większość jednak ważnych gatunków jeszcze została i rośnie na wyciągnięcie ręki.

Obok ścieżek nordic walking i widoków, zioła to wielki atut, osobliwość i nadzieja. Nadzieją wydaje się być też nowy projekt muzyczny w postaci alt- folkowego zespołu karkonoskiego. Tworzymy go my, mieszkańcy Zachełmia i Przesieki, górale w połowie z urodzenia i w całości z umiłowania. Na pierwszy ogień poszedł hymn Karkonoszy w naszej (polskiej) wersji, z przewrotnie brzmiącym refrenem:


Karkonosze, Góry Olbrzymie,
Łaby szum tak radośnie tu brzmi.
Liczyrzepa opowieści snuje
wszystkim ludziom i dobrym, i złym.
Karkonosze, góry wspaniałe,
jak miło będzie umrzeć tu.


Nasze ścieżki niektóre bywają przejezdne, o czym doskonale wie Piotr, który właśnie testuje nowy, oryginalnie zachełmiański pojazd o mocy 2 KB (konie biologiczne), mieszczący 8 turystów (na siedząco), w okolicznych lasach przepracował całe życie.

Obrodziło w Wiśniowym nie wiśniami a kotkami. Obydwa wypoczywające należą do rodzaju dobrze utrzymanych, urodziwych celebrytów. Leonek, syjamczyk, obchodził drugie urodziny, na które zaprosił Merika, a przynajmniej zbyt mocno przeciw temu nie protestował.

Gościliśmy też i dwie włoskie rodziny, które całkiem przypadkowo spotkały się tu pierwszy raz. Sympatycznemu południowcowi wielce przydały się roletki do okien, mimo że od północnej strony. Drugiemu przydał się Czerwień z pływającym w nim do dziś niedużym pstrągiem, a chłopcom ognisko i kiełbaski.

Buonanotte Julian i Damian.

Ma się bardzo ku jesieni, ku dojrzałym trawom przyglądającym się coraz niżej promieniującemu słońcu. Małe pajączki tkają niewidzialne sieci, by schwytać chłodniejsze powiewy schodzących ze zboczy wiatrów. Ostatnim błyskiem jeszcze zielonych liści, lato zamienia się we wspomnienie drgającego ciepła, delikatnie masujących promyków i falującego, biało- żółtego światła.

3 komentarze:

Unfal pisze...

Bardzo żałuję, że nie mogę do Was przyjechać ale może kiedyś się zdarzy?

Witold pisze...

Ale jeśli się ma zdarzyć, to nie żałuj. :) Zapraszamy kiedykolwiek.

Marek pisze...

Bardzo ładne zdjęcia oraz ciekawy blog :) Karpaty to wspaniałe miejsce do spędzania wolnego czasu.