sobota, 13 lutego 2010

Zimowy jazgot.

Niespiesznie zima odpuszcza. Śnieg nie chce jeszcze dokonać w sobie zmiany i zasilić piwniczek, wezbrać potoków, ale już złazi z drzew, zjeżdża z dachów, przygotowując się do drugiego życia.

W niektórych miejscach jednak ma ubaw niemal po nasze pachy, a prawdopodobnie wiosna już za miesiąc. Na razie można za oknami obserwować jak powstają lodowce. Jak tak dalej pójdzie, to znikniemy za morenami.

Tak naprawdę białaska nie wzbudziła należnego zainteresowania nie tylko wśród narciarzy i nieprzybyłych do nas gości, ale tak samo i u mnie. Bezlitośnie przeganiałem ją z podwórza i z domu, nie zważając na wysiłek kręgosłupa i spalane codziennie dziesiątki litrów gazu oraz drwa kominkowe.

Myślę jeszcze, jak ją wykorzystać, bo przecież leżącego się nie kopie. Sukcesem był jeden wypad do Jakuszyc na biegówki, kilka przechadzek po białych ścieżkach i kulig naszych gości, zresztą bardzo udany, dzięki Piotrowi, wytrawnemu leśnikowi z sercem właściwym człowiekowi lasu i gór.

Śniegu nie zabrakło, pierwszy raz od kilku lat. Kuligi z powodzeniem dałoby się tej zimy zorganizować i w Warszawie.


W ubiegłym tygodniu, jako najwierniejsi fani Microexpressions, trafiliśmy do jedynego muzycznego klubu w regionie, Jazgot w Szklarskiej Porębie. Warto być fanem, bo dzięki temu można posłuchać dobrej, świeżej, ambitnej muzyki. Chłopcy po paru latach niemal codziennych prób, opanowali swój własny repertuar perfekcyjnie i przemyśleli, poczuli (niepotrzebne skreślić) wszystkie dźwięki oraz teksty. Tak się rodzi rockowa, polska awangarda i jeleniogórzanie słusznie starają się tego nie docenić i nie zrozumieć, jak na prawdziwą, dobrą awangardę oraz muzyczną prowincję przystało.

Tym razem byłem tu nie tylko jako miłośnik rockowej alternatywy, ale również jako uczestnik jam session, co należy już do tradycji. Klub przyjaźni się z ekipą studia nagraniowego- Saraswati Studio z Pobiednej. I tak miałem okazję pośród ośnieżonych gór i szklarskich uliczek, w małym klubiku, przyjemnie pograć i z dobrym klawiszowcem, i z bębniarzem światowego formatu, realizatorem nagrań np. Björk, Faith No More- Rolim i z własnym synem, który się okazuje, umie nie tylko grać indie-rocka, ale improwizacja też nie jest mu obca. Widocznie improwizować nauczył się w domu, a może w górach. Roli to perkusyjne zwierzę, zagra z każdym, zawsze i wszędzie.

A we wsi wciąż biało i pojawia się mała huśtawka pogodowa. Śnieg zaczął topnieć, ale już natychmiast uzupełnił się o nową warstwę lepkiego puchu. Bałwan stanął, co może oznaczać (nie musi) nadejście cieplejszych dni. Zawsze tak bywało, a nie mamy świstaka.

Za to są sójki, dobierające się normalnie do cudzej słoniny (ze świstaka, którego nie ma).

Też miało ich za dużo nie być z powodu rodziny bielików, zamieszkującej pobliski Żar. Dzięki nim mieliśmy nadmiar śliwek (sójki nie zjadły). Ostatnio widziałem jednego, siedzącego spokojnie na przydrożnym drzewie przy Stawach Podgórzyńskich. To pewnie ten znad "Sosnówki" czaił się na czajki.

czwartek, 11 lutego 2010

Jakuszyce i Zachełmie

Jest zimowo. To znaczy wszystkie sporty, łącznie z kuligiem są możliwe, na ogrzewanie idzie 2x więcej gazu, gości jest 2x mniej, odśnieżania 2x więcej.



Poza tym wszystko jak zawsze, czyli bezproblemowy dojazd (dla mnie), wspaniałe zimowe widoki, w pokojach jakoś trochę za gorąco, idealne trasy biegowe w Jakuszycach (za darmo) i zjazdowe na Szrenicy (kolejki umiarkowane, cena 76 zł, są proste sposoby by wyszło taniej), na Kopie, Łysej Górze i za granicą, wyborny pstrąg U Rybaka w Sosnówce (20- 25 zł z frytkami i surówką). Można też i gondolą na Stogu Izerskim (35 km), ale karnety kosztują do 90 zł, dlatego mi się jeszcze tam nie spieszy.
Na Łysej Górze zawsze było najprzyjaźniej: 30 zł za 4 godz., przeważnie zimą śniegu jest dość, bez kolejek, szybkie wyciągi talerzykowe i orczyk, zjazdy po 1000 m.

Zachełmie
Rozpoczynam sezon biegówkowy. Ponad metr śniegu, trasy wyśmienicie przygotowane. Tylko mieć czas i jeździć, zwłaszcza że jest obniżka z 30 na 25 zł za komplet. Mróz -10 st. w niczym nie przeszkadzał, a nawet dodawał uroku. Nowością były napotykane psie zaprzęgi na głównej trasie, wożące turystów i kultowe naleśniki z jagodami w Orlu na wzór tych z Chatki Górzystów.

Życie biegnie na łeb na szyję. Zimowe kłopoty i zimowe krajobrazy. Akurat im piękniej, tym mniej gości. Taka prawidłowość wydaje się być całoroczna.

Goście kierują się prognozą pogody, wygodą, ceną, ale najlepiej jest być w Karkonoszach także i z innych powodów.
Śniegu jest całkiem sporo, prawie po pas, rosną górki pod oknami i sople nad nimi.

Na razie udaje mi się utrzymać przyzwoity poziom śniegu na drodze i parkingu, ale już nie ma gdzie go gromadzić i nie ubywa go od Świąt.
Osada Orle
Zachełmie
Avatar trzeba było zobaczyć, podobnie jak pierwszy udźwiękowiony film. Wrażenie trójwymiarowości było niezwykłe i niezapomniane. Raz tylko schowałem się pod fotel unikając nadlatującego kamienia. Treść może i nie oskarowa, bo oczywista, modna i nieskomplikowana, chociaż zahaczająca o współcześnie istotne tematy. Niezbyt przypadło mi do gustu rozwiązywanie konfliktu interesów przy pomocy siły, ale napięcie rosło i wszyscy na to i tak czekaliśmy.
Autentyczny jest dreszczyk świadomości obserwowania takiego przełomu w kinematografii.

Zaraz potem zanurzam się w jakuszyckie trasy, lasy i naturalny klimat, całkiem jak Jake Sully na Pandorze. Na początek 10 km, na Orle i z powrotem. Widoki wciąż jak co roku, bez względu na ilość śniegu, pełne są światła, śniegu, wilgotności i wibracji, które ściągają tu coraz więcej biegaczy.

Finał ferii mamy dość urozmaicony. Wszystkie pokoje do sprzątnięcia i wynajęcia, kulig, wróg dla Dharmy- chociaż całkiem sympatyczny, ekstremalnie łagodny owczarek, przynudnawe już odśnieżanie, zapalenia ścięgien, budowa od wtorku, w perspektywie znowu Jakuszyce.
Złoty Widok
Zachełmie pokazuje się w takich warunkach imponująco. Jest zaszczytem tu mieszkać, dojeżdżać, wypoczywać, ale też i wyzwaniem, walcząc o przetrwanie albo o rozwój.

wtorek, 2 lutego 2010

Zimą jak na Księżyc

Wciąż zima, panuje, wciska się wszędzie, dobiera się na wszystkie sposoby, aby zakłócić nasze ostoje spokoju, stabilności, ciepła i bezpieczeństwa. Nęci też swym pięknem, pod przykrywką bieli, warunkami narciarskimi, mroźnym powietrzem, chytrze słoneczną aurą.
Nawet mrozu nie poskąpi, aby umożliwić dojazd po zaśnieżonych drogach. Tu pęknie rurkę grzewczą, tu przysypie lód na drodze, wessie nadprogramowo parę galonów gazu, urwie łańcuchy, zrzuci z dachu ni stąd ni zowąd tonę śniegu na właśnie odśnieżone świeżo podwórze.

Górale z Mszany, montujący pokrycie dachowe, bardzo się zdziwili na sugestię założenia płotków.
- Po co? Kiej rynny tak zakładamy, że nic ich nie urwie, a zimą śnieg i tak ma być pod domem.
- Ociec. Co byście pedzieli kiebym ta obróbkę tu przibił?
- Nic byk nie pedzioł.
Takie i inne, mniej cenzuralne dialogi słychać było podczas ich pracy.
Swoją drogą nie wyobrażam sobie ciężaru tego śniegu na dachu, powstrzymywanego przed osunięciem się przez płotki. Kiedyś je założyłem i zaraz zsunęły się wszystkie wraz ze śniegiem.

Lasów mamy coraz mniej.
- Karkonoskie świerki mają już ponad 110 lat i według zasad leśnictwa są już przeterminowane, poza tym są siedliskiem niepożądanych owadów- szkodników, naruszających równowagę biologiczną. Przystępujemy do wymiany drzewostanu: zamiast starych poniemieckich świerków, polskie, młode jodły i buki.
Taką deklarację usłyszałem kiedyś od miejscowego leśnika. I tak to wyglądało przez parę lat.
- Panie! Teraz do lasu się wchodzi jak do sklepu. Poproszę to i to. O! Jeszcze i to.
Pryzmy leżących, czekających na zwózkę, dorodnych, świeżo ściętych buków oraz pojawiające się nagle odkryte zbocza i szczyty naszych górek, potwierdzają takie zapędy leśno- rynkowej polityki.


Poruszanie się się autem po okolicy, często urozmaicane jest wyprzedzaniem konwojów z europaletami, transportowanymi dziwnie tylko w jednym, zachodnim kierunku.
Powstała więc w Zachełmiu inicjatywa wysłania protestów do każdej możliwej instytucji: Lasy Państwowe, Urząd Gminy, Marszałkowski, KPN, Greenpeace itp.

Nie wydaje się jednak, aby można było łatwo zatrzymać potok drewnianego złota, płynący do skarbców właścicieli większości karkonoskich gruntów. Nie złagodzi tego faktu odsłonięcie wielu górskich widoków. Nie ma sensu już, jak niegdyś, zacieranie ziemią pomarańczowych wyroków śmierci na niektórych zdrowych i wyniosłych bukach, bo teraz co drugie drzewo takie piętno nosi.

Drwalom, znajdującym tu zajęcie, płaci się zawsze wg stawek sprzed paru lat. Zapotrzebowanie na drewno w Europie jest teraz kosmicznie potężniejsze niż za czasów Schaffgotschów.
Pal sześć te zdjęcia. I tak nie ma nic tu piękniejszego niż szeregi drzew iglastych i liściastych, majestatycznie wieńczących piękno gór, które i tak zawsze takie będą, bez względu na to, co je porasta.

Dziś leciał niezły obraz "Apollo 13". Udana porażka, misja na Księżyc. Z powodu wadliwej cewki następuje wybuch tlenu i zniszczenie głównego silnika. Załoga i centrum sterowania walczą o powrót na Ziemię, potem godny tych wielu Oscarów happy end.
Zimowy Chojnik
Też tak czasem mamy w mikroskali. Nasz statek to dom, który służąc turystom, czasem przechodzi chwile krytyczne, z powodu awarii lub niezadziałania drobnego elementu i przeważnie goście nawet o tym nie wiedzą. A zdarza się to głównie w weekendy, gdy nie za bardzo można liczyć na interwencję specjalistów, a jeśli już, to za weekendową cenę.

W sobotę przestały pracować grzejniki w górnym obwodzie CO. Na manometrze w kotle pokazało się dramatyczne zero, przy akompaniamencie niepokojącego syku ledwo pracującego jeszcze urządzenia. Po jego wychłodzeniu spróbowałem układ napełnić. Nic z tego, wskazówka stanęła na dwóch kreskach. Dość szybko udało się zauważyć parę litrów wody, ściekające głośno po ścianach przez dwie kondygnacje, co pozwoliło na zlokalizowanie wycieku. Oczywiście jedyne co można było wykonać w zimową, sobotnią noc, to wyłączyć ogrzewanie, spuścić wodę z obwodu, dopakować do kominka i włączyć grzejniki elektryczne.
Na szczęście się tak dało- goście tylko w 2 pokojach, zresztą całkiem znajomi i dopiero dziś ekipa remontowa wycięła dwa rozsadzone przez mróz odcinki rurek, niezabezpieczonych dostatecznie z powodu trudnego dostępu, w najsłabszym punkcie dziesiątek metrów instalacji, chociaż przez 5 lat nic się tam nie działo.

Widok ze Złotego Widoku na Srebrny
W napięciu patrzyłem na pnącą się powoli wskazówkę ciśnieniomierza przy ponownym napełnianiu do wartości docelowej. Udało się, co oznacza, że były to jedyne 2 pęknięcia. Dziś już ogrzewanie w pełni działa i już z większym respektem traktuję tegoroczną, ambitną i wytrwałą w mrozie i śniegach zimę.
Na dodatek przyszło mi jeszcze cały dom: ściany, sufity, podłogi, sprawnie wyczyścić z pyłu, po zbiciu tynków z małej, jednej bokówki przeznaczonej na łazienkę, z prawie szczelnie zaklejonym folią wejściem.
Widok ze Srebrnego Widoku na Złoty