Zimowy styczeń.

Wszystko stanęło w miejscu, na wzór El Niño. Dni się posuwają do przodu, niemal nic się nie zmienia i wszystko zdaje się mówić: nic nie rób, nic nie rób.

A jednak coś się dzieje, obok i daleko od nas i dosięga, rezonuje w najgłębszych obszarach jaźni. Niełatwo jest to wyodrębnić spośród chaosu naszego, uwarunkowanego chwilą życia. Zawodzą próby określenia przyczyny i skutku. Nie zima i mróz, nie przednówek, kryzys, globalizm.

W górach cicho, rzeźbiarsko, przymgliście. Jakby na całe piękno, radość, śnieżność, zarzucić przeźroczystą zasłonę, utkaną z ciszy i niepokoju, jakby się miało coś zaraz wydarzyć, choć i tak już się wydarzyło.

Jest okrutnie pięknie w każdym centymetrze Karkonoszy. Nie potrzeba nawet nart, sań, kuligów, chociaż to na nie właśnie pora i rzadka sposobność.

Zima się wdziera prawie do domów. W obronie włączamy każde i całe ogrzewanie, strącamy sople, odśnieżamy chociaż progi. A i tak jest tu bezludnie, kto może bierze przymusowy urlop, a wszyscy przekładają karkonoskie plany na wiosnę, lato, bardziej ambitni na ferie lutowe. Nie każdy wie, że do Zachełmia łatwiej jest dojechać niż do Karpacza lub Szklarskiej.

Nie pomogła nam Polska wykorzystać tak doskonałych warunków śniegowych, które wbrew ociepleniu klimatu, co parę lat jednak się przydarzają. Przyjdzie nam więc modlić się o kiepską zimę i o to, aby również czescy turyści wiedzieli gdzie jest Zachełmie.

Sikorki nie mają internetu (oprócz Wi-Fi), więc koncentrują się raczej na konkretach, tzn. słoninkach i z każdym dniem ich przybywa. Do każdej z pięciu słoninek po cztery ptaszki, a gdy ktoś je obserwuje, to tylko po dwie- odważniejsze.